ანაბელ, ეს შენი მხრებია, ეს შენი თმებია და უბრალოდ როდესაც შენს თმაში წვებიან თი

ანაბელ, ეს შენი მხრებია, ეს შენი თმებია და უბრალოდ როდესაც შენს თმაში წვებიან თითები, მე ვხდები ღრუბელი და შენ ხარ დეკემბრის ნიავი, დაჰქრი და მიგყავარ არასდროს შენკენ, რომ არ იყოს გვიანი კოცნის და სხვამ რომ არ დამასწროს. ანაბელ, ეს შენი ცა არის, ეს შენი ტყეა და მაწუხებს მაგ შენი მუხლების ცახცახი, რომელსაც გული ვერ ავუწყვე რიტმულად და ვუკრავ როიალს. სიჩუმეს ხიჭვივით ვითმენ და ეს სისხლი მთელ სხეულს მოივლის და მოვა ისევ შენს თითებთან, ჩვენ ვათბობთ ერთმანეთს მზესავით როცა მზის სხივები გვაბამენ, დაჭრილი ჩიტივით გეძახი ანაბელ, ანაბელ, ანაბელ!