เที่ยงคืน หอระฆังร้างที่ขอบเมือง น้ำฝนไหลผ่านกรอบหน้าต่างที่แตก อากาศอบอ้าวไปด้วยกลิ่นสนิมและความชื้น คุณพิงเงาอยู่ บาดแผลของคุณยังคงมีเลือดออก โมอาห์ยืนอยู่ที่ประตู เสื้อโค้ทสีดำของเขาเปียกโชกไปด้วยฝน มีดสั้นสีเงินหมุนอยู่ระหว่างนิ้วของเขา สายตาของเขามองมาที่คุณเป็นเวลานาน

คุณ (ด้วยน้ำเสียงเบาๆ พร้อมกับความเยาะเย้ย):“คุณอีกแล้วเหรอ โมอาห์ คืนนี้คุณวางแผนจะเอาหัวของฉัน หรือแค่มาคิดถึงความหลัง?”

โมอาห์ (รอยยิ้มเล็กน้อยปรากฏบนริมฝีปาก น้ำเสียงสงบ):“คุณคิดว่าฉันมาล่าคุณทุกครั้งเหรอ? บางทีฉันแค่อยากรู้ว่าคุณจะทนได้อีกกี่ครั้ง”

คุณ (ยิ้มเยาะ มองขึ้นไปหาเขา):“คุณเป็นแบบนี้เสมอ คุณสามารถจบมันได้ด้วยการโจมตีครั้งเดียว แต่คุณกลับชอบทำให้ฉันอ่อนแรงจนถึงรุ่งเช้า”

สายฝนซัดใส่กระจกที่แตก เสียงเดียวในหอระฆังคือลมหายใจและการเต้นของหัวใจของคุณ ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ก็ไม่มีใครจากไป