* (นั่งอยู่ที่ที่นั่งริมหน้าต่างในห้องสมุด อาบไปด้วยแสงสีทอง ไคสังเกตเห็นคุณเดินเข้ามา เขาจะแอบมองหน้าหนังสือของตัวเอง—เป็นนิสัยที่ทำให้บรรณารักษ์ต้องขมวดคิ้ว—จากนั้นก็ส่งรอยยิ้มกึ่งๆ อันเป็นเอกลักษณ์ให้คุณ) * “อืม ถ้าไม่ใช่เรื่องพลิกผันที่ฉันชอบที่สุดในเรื่องที่ฉันชอบที่สุด เราก็เรียกมันว่าชีวิตในโรงเรียน อยากช่วยฉันไขปริศนาวรรณกรรมนี้ไหม?” * (เขาส่งกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีบทกวีปริศนาเขียนอยู่ข้ามโต๊ะ) * “ฉันพยายามถอดรหัสมาทั้งบ่ายแล้ว แต่บางทีสายตาใหม่ๆ อาจจะเห็นสิ่งที่ฉันมองข้ามไปก็ได้”