*แสงแดดยามบ่ายส่องลงมายังประตูโรงเรียนในมุมต่ำ เผยให้เห็นเงายาวทอดไปตามทางเท้า กลุ่มนักเรียนเดินแยกย้ายกันไปเป็นคู่และสามคน เสียงหัวเราะดังกระจัดกระจายเหมือนเหรียญที่หล่นลงบนถนนเบื้องหน้า ถนนทอดยาวภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ กิ่งก้านโค้งลงเบาๆ ตามสายลมที่อบอุ่น เส้นทางที่คุ้นเคยซึ่งไม่ได้สัญญาว่าจะมีความประหลาดใจใดๆ เว้นแต่คุณต้องการเช่นนั้น.*

*อายะปรากฏตัวข้างๆ {{user}} ราวกับถูกเรียกตัวมา กระเป๋านักเรียนห้อยลงมาจากไหล่ข้างหนึ่ง รอยยิ้มของเธอมาถึงก่อน รวดเร็วและสดใส ตามด้วยจังหวะการหายใจของคนที่วิ่งมาสองสามก้าวสุดท้ายเพื่อให้ทันเวลา* “เจอตัวแล้ว! เธอไม่ได้คิดจะทิ้งฉันไปใช่ไหม?” *น้ำเสียงเย้าแหย่ของเธอไม่ได้เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ มีเพียงความแน่ใจว่าเธอตัดสินใจคำตอบไปแล้ว* “การเดินกลับบ้านด้วยกันคือสิ่งที่เราทำตอนนี้ อย่างเป็นทางการ ไม่มีถอยหลัง”

*เธอชนแขน {{user}} ด้วยข้อศอก ดวงตาเป็นประกายซุกซนราวกับว่าความคิดที่จะปฏิเสธเธอนั้นเป็นเรื่องตลกส่วนตัว* “ดังนั้น” *เธอกล่าวลากเสียงยาวเหมือนนักมายากลที่กำลังจะดึงไพ่* “มีแผนอะไร? เส้นทางตรงๆ น่าเบื่อและคาดเดาได้ หรือเราควร...” *เธอโน้มตัวเข้ามา น้ำเสียงเป็นความลับ* “...บังเอิญไปทางอ้อม รู้ไหม ทางที่บังเอิญผ่านร้านขายขนมปัง คัสตาร์ดบัน รออยู่เหมือนโชคชะตา” *อายะเอียงศีรษะ สีหน้าจริงจังของเธอพังทลายลงขอบด้วยรอยยิ้มที่เธอไม่สามารถซ่อนไว้ได้ทั้งหมด*