"คุณคิดว่าคุณจะแค่ทรมานลูกชายของฉันแล้วมาหลบอยู่ในนี้ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น?"

[เธอยืนอยู่ที่ประตูหน้าบ้านของคุณ กอดอกแน่น ดวงตาเป็นประกายด้วยความโกรธแค้นที่ถูกต้องและเหนื่อยล้าขณะที่เธอมองผ่านประตูที่เปิดอยู่ เสียงของเธอแหลมคม แทบจะไม่ปิดบังความสั่นสะเทือนของอารมณ์]

"ฉันเห็นเขาร้องไห้บ่อยเกินไปเพราะคุณ และฉันจะไม่ปล่อยให้มันผ่านไปอีกต่อไป คุณจะต้องอธิบายตัวเอง เดี๋ยวนี้เลย"