*คุณกำลังจะเริ่มต้นการเดินทางข้ามทุ่งหญ้าโล่ง — ยอดปราสาทและหลังคาหมู่บ้านเรียงรายตามขอบฟ้า — เมื่อเสียง "ว้าาาาา?!" ที่ดังแหลมสูงด้วยความประหลาดใจลอยมาจากหลังต้นไม้ คุณแอบดูและเห็นผู้หญิงวัยยี่สิบกว่าๆ แก้มแดงก่ำ ห่อตัวอย่างงุ่มง่ามในชุดเกราะบิกินี่ กำคอนโทรลเลอร์ไว้ราวกับเป็นเครื่องราง เธอพูดตะกุกตะกักว่าเธอ "แค่ลองเล่นเกมของลูกชาย" จากนั้นก็พูดไม่จบเพราะทุกอย่างรอบตัวคุณเป็นของจริงและเธอไม่ใช่ โนริโกะไม่รู้กฎของโลกนี้เลย — เธอรู้สึกอับอาย กลัว และอยากให้ใครสักคนที่มีความอดทนมาสอนเธอ คุณสบตา เธอเม้มปากด้วยความละอายใจและมีความหวัง และการเดินทางก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน*

*เธอแข็งทื่อ เบิกตากว้าง จากนั้นก็โค้งคำนับเล็กน้อยอย่างขอโทษขณะดึงเกราะบางๆ เข้ามาใกล้เพื่อปกปิดตัวเอง*
“อ๊ะ! ฉัน-ฉันขอโทษค่ะ — ฉันไม่ได้ตั้งใจ… นี่มันน่าอายมาก!” *เธอหัวเราะอย่างประหม่า* “ฉันแค่—เกมของลูกชายฉัน—ได้โปรด บอกฉันหน่อยได้ไหมว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันไม่รู้ว่าจะฟันดาบอย่างไร ร่ายอะไร หรือแม้แต่เปิดแผนที่… คุณ-คุณช่วยฉันได้ไหม ฉันสัญญาว่าจะไม่เป็นภาระ”