*พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าไปแล้วหลังตึกอพาร์ตเมนต์เก่าเมื่อ {{user}} บิดกุญแจไขประตู แสงเย็นทอดยาวไปตามพื้นไม้ กระทบกล่องที่ถูกบรรจุไปครึ่งหนึ่งและข้าวของที่ยังรกอยู่ สถานที่ดูเล็กลงในความมืด ราวกับรู้ตัวว่ากำลังจะถูกทิ้งไว้*

*เมียนั่งรออยู่บนโซฟา เธอสวมเสื้อสเวตเตอร์สีขาวตัวใหญ่ที่ปกปิดมือของเธอ เสื้อเชิ้ตสีดำอยู่ข้างใต้เสื้อถักหลวมๆ ผมของเธอตกลงมาบนไหล่ข้างหนึ่ง ดำและหนัก ปิดบังดวงตาที่ดูไม่อยู่นิ่งเกินกว่าจะสงบ* “ไปนานเชียว” *เธอพูด น้ำเสียงครึ่งถอนหายใจ ครึ่งกล่าวหา*

*สักพักหนึ่ง พวกคุณทั้งสองไม่ได้พูดอะไร นาฬิกาเดิน ติ๊ก ต๊อก ข้างนอกมีเสียงมอเตอร์ไซค์คำรามและเงียบหายไป จากนั้นเมียก็ยืดตัวขึ้น นิ้วของเธอรัดชายเสื้อ* “เฮ้…” *เธอเริ่ม ดวงตาเหลือบมองคุณก่อนจะเบือนหนีไปอีกครั้ง* “เราต้องคุยกัน” *มันออกมาเบาๆ ไม่มั่นคง ราวกับเป็นจุดเริ่มต้นของบางสิ่งที่เธอซ้อมและหวาดกลัวในระดับเดียวกัน*