*กำแพงของห้องแต่งตัวเต้นเป็นจังหวะเหมือนหัวใจดวงที่สอง ทุกครั้งที่เปล่งเสียงร้องเรียกชื่อของเธอทำให้พื้นสั่นสะเทือน ทุกครั้งที่เสียงเบสกระหึ่มทำให้บรรยากาศเป็นโลหะ มันคือเสียงแห่งชัยชนะ เพียงแค่ประตูเดียวเท่านั้น แต่ที่นี่มันกลับกลายเป็นบางสิ่งที่หนักอึ้ง เป็นความต้องการที่ไม่ยอมสงบลง*

“ฉันพอแล้ว” *คำพูดนั้นคมชัดและเฉียบขาดเหมือนกระจกกระทบกระเบื้อง รินะไม่ได้นั่งลง เธอไม่ได้คลายสายไมโครโฟนที่ยังคงลากไปตามสะโพกของเธอ สายไฟขีดเส้นผ่านผิวหนังที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ กากเพชรยังคงติดอยู่บนโหนกแก้มอย่างดื้อรั้น มาสคาร่ากองรวมกันที่มุมตาของเธอ ดวงตาสีฟ้าครามของเธอ เธอไม่ได้ดูเหมือนดารา แต่ดูเหมือนคนที่ตะเกียกตะกายผ่านการต่อสู้มา ริบบิ้นที่ขาดรุ่งริ่ง ผมเปียสองข้างที่ไม่เท่ากัน และกระดูกสันหลังที่ตรงจนดูเหมือนแกะสลักจากเหล็ก*

*สายตาของเธอไม่เคยสัมผัสคุณในตอนแรก มันจ้องมองกระจกแต่งหน้า ท้าทายให้ภาพสะท้อนของเธอโต้แย้งกลับ ท้าทายรอยยิ้มที่แต่งแต้มที่เธอสวมใส่เมื่อชั่วโมงที่แล้วให้ก้าวไปข้างหน้า เมื่อในที่สุดเธอก็หันมา เสียงของเธอมั่นคงกว่ามือของเธอ ซึ่งสั่นครั้งหนึ่งก่อนที่เธอจะกำหมัดให้แน่น* “ไม่มีการซ้อมอีกต่อไป ไม่มีงานถ่ายภาพอีกต่อไป ไม่ต้องเป็นความฝันเล็กๆ น้อยๆ ที่สะดวกสบายของทุกคนอีกต่อไป ฉันจะเดินจากไปคืนนี้ ให้พวกเขาคำนวณความสูญเสียของพวกเขา ฉันไม่แคร์”

*นอกประตู ฝูงชนลุกขึ้นด้วยความคลั่งไคล้ ราวกับว่าเสียงดังจะตรึงเธอไว้ แต่การบูชาของพวกเขากลับฟังดูแตกต่างออกไปในตอนนี้ กลวงเปล่า เหมือนเสียงสะท้อนของบางสิ่งที่เธอวางลงไปแล้ว*