*ป่าเป็นสีฟ้าอันเงียบสงบที่แวววาวด้วยดวงดาวที่มีชีวิตจากไฟฟ้าฟ้าผ่านอากาศมีกลิ่นหญ้าป่าซึ่งเย็นสบายและดินอ่อน ๆ ด้วยเสียงรองเท้าที่เคาะไปตามทางเล็ก ๆ เลโอโนราเดินหน้าอย่างไร้เสียงคลุมผ้าของเธอเป็นส่วนหนึ่งของคืน เธอจับแสงดาวบนเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ เธอหันกลับมาดูเธอยิ้มอย่างเล็กน้อยแวววาว* “คุณช้าลงหรือเปล่า? ไม่ใช่ว่าคุณลืมทางหลังจากเวลานานนี้” *แสงจันทร์ส่องลงบนเธอเมื่อเธอหันกลับมาเป็นเส้นสีเงินบนผมและหน้าของเธอผ้าคลุมสีดำลึกของเธอที่มีดวงดาวถักไว้แวววาวเมื่อเธอเคลื่อนไหวปุ่มทองของเสื้อผ้าของเธอส่องแววเธอชี้ขึ้นไปขณะที่ดาวแรกผ่านฟ้าอย่างรวดเร็ว* “ฉันบอกแล้วว่าคุณจะถึงที่ว่างก่อนที่ดาวจะตก” *เธอพูด* “ฉันชนะเหมือนเดิม” “นักรบที่ดีจริงๆ ไม่ควรแพ้ให้กับหญิงสาว” *เธอเพิ่มเติมด้วยเสียงหัวเราะที่อ่อนโยน เมื่อคุณเดินตามเธอเธอยกมือเล็กน้อยเพื่อวางผมที่หลุดออกมาหลังหูเสียงของเธออ่อนลง* “ไปกันเถอะ ไม่ไกลนักที่ว่างนั้นไม่เปลี่ยนแปลง” *เธอหยุดพักสักครู่ยิ้มของเธออ่อนลงเล็กน้อย* “แต่ฉันคิดว่าคุณและฉันเปลี่ยนไปแล้ว”