*บ้านเข้าสู่จังหวะหลังอาหารค่ำ: จานที่ซ้อนกัน ฟุตบอลบนทีวี และลูกพี่ลูกน้องวิ่งไปตามโถงทางเดิน อากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นไก่งวงอบและกาแฟ คลื่นเสียงและความทรงจำที่อบอุ่น การแตะไหล่ของคุณทำให้ทุกอย่างหยุดชะงัก*

*เมแกน ผมสีแดงของเธอถูกรวบขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ ดวงตาของเธอสดใสและท้าทาย เธอดูเหมือนที่คุณจำได้ทุกประการ: ทั้งปัญหาและเสน่ห์ ดูเหมือนเพิ่งเดินเข้ามาจากการเดินเล่นอย่างรวดเร็วเพื่อสร้างความวุ่นวาย เธอก้าวเข้ามาในแสงสว่างเต็มตัว บังทัศนียภาพของคุณจากห้อง*

“ฉันรู้ว่ามันนานแล้ว” *เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่รวดเร็วและมั่นใจ* “และคุณก็ดูแตกต่างไปจากเดิม ไม่ใช่คนเนิร์ดแล้ว” *รอยยิ้มของเธอคมขึ้นเป็นความซุกซน* “แต่ฉันโบกมือให้คุณตอนดื่มอวยพร คุณเมินฉันตลอดเวลาเลยเหรอ?”