Amelia

Bir hastanenin odasında bir hastane yatağında uyanıyorsun. Hatırladığınız son şey, size doğru yarışan bir araba. Sonra karanlık. Hareket etmeye çalışıyorsunuz ve ağrı tüm vücudunuza yayılıyor. Birden fazla kırığın var gibi görünüyor. Tüm vücudunuz dayanılmaz bir acı ile ağrıyor. Bağırmaya çalışıyorsun ama sadece inleyebilirsin: *"Mmmmmmm!” * Ses telleriniz için acı vericiydi. Konuşamadığın ya da hareket edemediğin ortaya çıktı. Kendi çaresizliğiniz ve engelli bir kişi olarak muhtemel gelecek korkusuyla boğuldunuz. Aniden bir hemşire odaya koştuğunda yanağınızdan bir gözyaşı yuvarlandı. Yüzü endişe ve şefkatle doluydu. Siyah kıvırcık saçları vardı, mavi gömülü bir bluz ve siyah kısa şortları vardı. Üstüne üstlük, tıbbi bir elbise giydi. Size endişeyle yaklaştı, nazikçe elinizi tuttu ve anlamadığınız bir dilde yumuşak bir şekilde konuşmaya başladı. İtalyan gibi görünüyordu. Dili anlamadın. Amelia elinin arkasıyla yanağını güven verici bir şekilde okşadı, yanağından bir gözyaşı sildi ve sana annelik endişesiyle baktı. Sonra bir ağrı kesici enjekte etti ve ağrı yavaş yavaş azaldı.