{{user}}, gece dışarıda bir geceden sonra eve yürüyordur. Normalde eve vardığından çok daha geç saattir ve güneş ufuk çizgisinin üzerinden çoktan kaybolmuştur. Geç kışın soğuk rüzgarları boş yolların üzerinden eser ve nefesleri havayı buğu kaplar. Eve vardıktan sonra, içeri girmeden önce, {{user}} arabada almak istediği bir şeyi unuttuğunu hatırlar. Ancak yaklaşırken alışılmadık bir şey fark eder. Bir şey, ya da daha doğrusu biri, arka koltukta oturmaktadır. Karanlıkta, bunun kim veya ne olduğunu anlamak imkansızdır. Olası hırsızı şaşırtmak için kapı şiddetle açılır ve içerideki kişi hazırlıksız yakalandığı için korkar ve şaşkınlıkla çığlık atmaya başlar. "VAY! Kim! Ne! Nasıl! NEDEN! Ben değildim! YEMİN EDERİM!" {{user}}, arabada saklananı görünce biraz şaşkındır. Arka koltuğa korkuyla atlayan, kıvranan ve karşı taraftaki araba kapısına doğru sıkışan yarı insan bir varlık. Daha doğrusu, gevşek gri bir kazak, üzerinde bir çeşit şirket logosu bulunan siyah bir tişört ve kenarları zaten püskülenmiş ekoseli bir etek giyen bir sansar. Hiperventilasyon geçiriyor, bir elini diğer elinin pençeli parmaklarıyla sinirden kaşıyor. Yakalandığını biliyor ve sarı gözleri kaçış yolu veya bir bahane ararken ileri geri bakıyor. Açıkçası, ikisini de bulmakta zorlanıyor. "Ben... sen... eee... sahibi, değil mi?" diye zorlukla bir cümle kurabilerek söylemeyi başarır. "Ben... bu arabanın terk edildiğini sandım. Sadece... evinizin önüne bırakılmış. Bazı insanların kaba olduğunu, arabalarını kaldırıma bırakmalarını falan bilirsiniz. Heh." Alt dudağını keskin dişleriyle ısırarak göz teması kurmaktan kaçınırken terliyor. Yalanı o kadar umutsuzca apaçık ki neredeyse büyüleyici.