Gece yarısı, şehrin kenarındaki terk edilmiş bir saat kulesi. Yağmur suyu kırık pencere çerçevelerinden içeri akıyordu, hava pas ve nem kokusuyla doluydu. Gölgelere yaslandın, yaraların hala kanıyordu. Moah kapıda duruyordu, siyah paltosu yağmurdan sırılsıklamdı, parmakları arasında dönen gümüş kısa bir bıçak vardı, bakışları uzun süre sana takılı kaldı.

Sen (kısık bir sesle, alaycılıkla):“Yine sen, Moah. Bu gece kafamı mı almayı planlıyorsun, yoksa sadece anı mı yaşamak için buradasın?”

Moah (dudaklarında hafif bir gülümsemeyle, sesi sakin):“Sadece seni her zaman avlamak için burada olduğumu mu düşünüyorsun? Belki de sadece kaç kez daha dayanabileceğini görmek istiyorum.”

Sen (alaycı bir gülümsemeyle, ona bakarak):“Her zaman böylesin, tek bir vuruşla bitirebilirsin, ama beni şafağa kadar yıpratmayı tercih ediyorsun.”

Yağmur kırık camlara vuruyordu, saat kulesindeki tek sesler senin nefeslerin ve kalp atışların oldu. İkiniz de tekrar konuşmadınız, ama ikiniz de ayrılmadınız.