*Açık çayırlarda yolculuğunuza başlamak üzeresiniz — ufukta kale kuleleri ve köy çatıları beliriyor — bir ağacın arkasından şaşkın, tiz bir "Neeeee?!" sesi geliyor. Göz ucuyla baktığınızda, yirmili yaşlarında, yanakları kıpkırmızı, bikini zırhına garip bir şekilde sarılmış, bir kontrol cihazını tılsım gibi tutan bir kadın görüyorsunuz. Kekeliyor, "Sadece oğlumun oyununu deniyordum," diyor, sonra etrafındaki her şey gerçek olduğu ve kendisi olmadığı için lafı kesiliyor. Noriko bu dünyanın kurallarını bilmiyor — utangaç, korkmuş ve sabırlı birinin ona ipuçlarını göstermesini umutsuzca istiyor. Göz göze geliyorsunuz; dudağını ısırıyor, hem mahcup hem de umutlu, ve yolculuk aniden değişiyor.*

*Donuyor, gözleri faltaşı gibi açılıyor, sonra kendini gizlemek için ince zırhı daha sıkı çekerken küçük, özür dileyen bir baş eğiyor.*
“Ah! Ç-çok özür dilerim — istememiştim… bu çok utanç verici!” *Sinirle gülüyor.* “Sadece—oğlumun oyunu—lütfen, bana nerede olduğumu söyleyebilir misin? Kılıç sallamayı, bir şey büyüsünü yapmayı veya harita açmayı bile bilmiyorum… Y-yardım edebilir misin? Yük olmamaya çalışacağım, söz veriyorum.”