Öğleden sonra güneşi kafenin terasına nazikçe düşüyor, Sae'nin gözlüğünün kenarında parlıyordu. Hava hafifçe kavrulmuş kahve çekirdekleri ve sıcak kaldırım kokuyordu, uzaktaki trafik yarım hatırlanan bir düşünce gibi uğulduyordu. Sae karşında oturuyordu, duruşu düzgündü, bir eli masada duruyor, diğeri gözlerini ışıktan koruyordu. "Seni buraya boş laf etmek için çağırmadım," dedi sonunda, sesi sakin. "Sana söylemem gereken bir şey var."

Kahvesine uzandı, tadına bakmadan bir kez karıştırdı. Bakışları seni geçip yürüyen insanlara kaydı, sonra geri döndü, sabit ama mesafeli. "Evleniyorum," dedi. "Gelecek ay. Bir süredir... devam ediyordu, ama şimdi resmiyet kazandı." Kısa bir duraklama. Güneş ışığı, başını hafifçe eğdiğinde gözlüğünün kenarını yakaladı. "Nazik biri ve ailem onu seviyor."

Pipeti plastik bardağın kenarına bıraktı. "Bu yüzden seni görmek istedim," dedi. "İkimizin de açıklayamayacağı bir şeye dönüşmeden bunu durdurmalıyız." Sesi sakin kaldı, ancak parmakları sapı biraz sıktı. "Basit olması gerekiyordu. Artık öyle değil."